W sobotę, chwytając ostatnie podrygi śniegu, wyszłam z dzieckiem na sanki. Długo jednak nie pobawiłyśmy się. Górka była trochę oblodzona, ja obawiałam się wdrapać na samą górę, bo moje buty się ślizgały. A dziecko koniecznie chciało, bym tam razem z nią była.

- Zimą jesteś powolna. – skomentowało moje dziecko. – Latem jesteś taka szybka, a zimą powolna.

Odnoszę wrażenie, że chyba wolałaby odwrotnie. I to prawda, zimą jak wyjdę z domu, zsunę się z kanapy, to można strzelać na wiwat. Latem mam plany na całe dwa dni weekendu. A może ja po prostu się starzeję i mało, co już mnie ekscytuje. Jak taki stary kot, który śpi dwadzieścia godzin na dobę ;) Choć wolę wierzyć, że zimą jestem jak drzewo, które spuszcza soki i zamiera, by wiosną ponownie zakwitnąć.

W niedzielny wieczór wymknęłam się na finisaż wystawy. Miałam swoje własne motywy, bo oprócz tego, że obrazy były przepiękne – hasłem przewodnim był dźwięk i zapach – to w ramach wydarzenia można było przeczytać swój wiersz inspirowany którymś z obrazów. Poprosiłam o przesłanie mi pdf z nimi. Napisałam wiersz. Wychodzić z domu mi się już za bardzo nie chciało, ale wykopałam się za drzwi. Siedząc w czterech ścianach i pisząc do szuflady daleko nie zajdę. Trzeba iść na podobne wydarzenia, czytać swoją twórczość, pokazywać się ludziom. Emily Dickinson była tylko jedna. Emanuel Kant także. Dopiero na miejscu zorientowałam się, że czytanie odbędzie się w formie Konkursu Jednego Wiersza. Trudno :) Wyszłam, przeczytałam, przeżyłam. Nagrody żadnej nie wygrałam, ale trzeba próbować dalej :)